Helgarfrí og þungir þankar.

Ég klappaði æfingu í dag, við sjáum fyrir okkur einhvern hlut (Í þetta inn castard sem er eitthvað vanilusósu dæmi sem hellt er yfir bökur og svoleiðis) Ég gerði allt rétt en ekkert meira en það, sagði kennarinn. Hún sagði einnig að þetta mæti segja um allt sem ég gerði í skólanum. Allt væri rétt og bara fínt ef út í það færi en ekkert meir. Ég skildi greinlega námsefnið, en það væri eins og ég væri ekki að njóta mín hér. Sem er að mörgu leyti rétt. Ég er enn með þau á skilorði. Ókei, ég skal taka þátt í þessu með ykkur en ég er ekki alveg að trúa þessu öllu saman. Ég sé að kenningarnar virka í daglegu lífi, en á sviði? Hef ekki sé það enn þá!Kennarinn vildi nú samt að ég myndi eftir því að þetta er 3. ára nám og aðeins væru 5 vikur liðnar. Hún skildi mig vel en vildi samt að ég skoðaði hvaðan þessar hugsanir kæmu. Hvort ég hugsaði alltaf, ég ætla gera mína skildu. En ekki nú skal ég njóta mín. Því þessi hugsun takmarkar svo möguleika mína á framförum. Ef ég geri bara það sem ég á að gera verður þetta rétt en ekki lifandi. Það er eins og mig vannti innblástur eða þrá til að keyra mig áfram.

 Er þetta ekki það sem ég vildi alltaf gera, er þetta ekki draumurinn? Kannski er ég hræddur við að draumurinn verði að raunveruleika. Því hvað tekur við ef hann rætist? Eitthvað var það sem hélt mér svona lengi frá því að láta á hann reyna. Lífið er byrði er hugsun sem kom upp þegar ég lék fyrri æfinguna mína. Vá, lífið er byrði, gæti Unnar Geir hressi, káti borið svo þunga bagga á herðum sér? Það gæti bara alveg vel verið. Ég veit samt ekki hvar hún kemur þessi stóra hugsun. Ég veit samt að um leið og ég þrái hrósin, þá trúi ég þeim ekki. Ég held alltaf að fólk meini eithvað annað eða sé bara að vera kurteist. Sem það oft er, en alls ekki alltaf. Það fyrsta sem ég hugsaði þegar skólinn samþykkti umsóknna mína var, ókei þetta er greinilega lélegur skóli. Það hlaut eitthvað að vera að skólanum fyrst ég komst inn. Þetta er náttúrulega ekki í lagi, ekki njóta þess að komast inn. Nei, nei um að gera að ekki.

 Ég þarf að leggjast yfir þetta og reyna að finna aftur tilganginn með þessu öllu. Að skilja kærastann, fjölskylduna og vinina eftir á klakanum og halda einn til london. London hina gráu, ljótu skítköldu borg og stunda leiklistarnám 24. tíma sólarhringsins næstu 3 árin. Kennarinn hefur beðið mig að sjá fyrir mér langtíma myndirirnar sem ég vil sjá. Hvar verð ég þegar ég útskrifast, eftir 5 eða 10 ár. Það eru myndirnr sem ég á að skoða þegar ég vakna skjálfandi af kulda á gráum mánudagsmorgni.

Hugsa þetta yfir helgina.