Huginn afmælis strákur :)

Hann elsku besti frændi minn á afmæli í dag, orðinn 3 ára.

Mikið hlakka ég til að hitta þig, eftir nákvæmlega mánuð.

Bestu hamingju óskir og innilega til hamingju með daginn.

Eina leiðin til að borða elpi er ofann í körfu.

:)

 

Sandra afmælisstelpa

Hún elsku frænka mín, Sandra Björg, á afmæli í dag. Elsku frænka til hamingju með daginn, aðeins töffari eins og þú átt afmæli föstudaginn 13. Í afmælisgjöf færðu nýustu útgáfuna af Rauðhetta Snýr Upp á Sig.

Einu sinni fyrir langa, langa, langalöngu, bjó lítil stelpa með mömmu sinni. Stelpan var alltaf kölluð rauðhetta. Þó ekki fyrir þær sakir að hún ætti sér ekki nafn. Hún var skírð eins og flest önnur börn í hennar landi. Nema líklega strákurinn sem bjó í gulu blokkinni. En hann er ekki í þessu ævintýri, svo við skulum geyma söguna um hann þar til síðar.

Málið með Rauðhettu var nefnilega að amma hennar, sem var alltaf kölluð Amma, verslaði þessi líka heljarinnar bísn af rauðum hettum þegar hún fór í Kvennfélagsferð til Dublin þarna um árið. Síðan þá hefur litla stelpan klæðst rauðri hettu, því Amma keypti jú auðvita, eins og allar hagsýnar húsmæður, eina af hverri stærð. Rauðhetta hafði því klæðst rauðri hettu allt frá fæðingu. Fólk byrjaði að kalla hana rauðhettu litlu og nú mörgum árum seinna hafði nafnið fests við hana. Rauðhettu var alveg sama, því kunni hún vel við nafnið og var fyrir löngu búin að gleyma sínu upprunalega nafni.

En mamma Rauðhettu, var alltaf kölluð Mamma.

 

En nóg um það, aftur að sögunni um Rauðhettu og jú, alveg rétt, og Úlfinn.  Það er samt óþarfi að hræðast úlfinn, hann er fastur í ævintýrinu og fer því hvergi.

 

Amma var veik og Mamma vildi senda Rauðhettu til Ömmu með hressingu. Körfu fulla af rauðvíni, smákökum og risastóri súkkulaðiplötu, því Amma elskar súkkulaði. En Mamma? spurði Rauðhetta, væri ekki betra að færa Ömmu meðal, frekar en Rauðvín. Humm svaraði Mamma, jú... líklega en við höfum bara alltaf gert þetta svona. Hummm, hugsaði Rauhetta, kyssti Mömmu bless og hélt af stað.

 

Amma bjó ein í litlu húsi í skóginum og Rauðhetta rataði auðveldlega til Ömmu, því hún hafði oft farið í heimsókn með Mömmu til Ömmu.

Á leiðinni til Ömmu gegnum skóginn hittir Rauðhetta ...

 

Ætlaðir þú að segja úlfinn? Ekki í þetta sinn, því á gangstígnum stóð enginn annar en hoppandi bandillur...

 

Andrés Önd!

 

Andrés Önd hvað ert þú að gera hér ? Spurði Rauðhetta. Braaaa bra bra braaaaaaaaa, svarði Andrés Önd. Eeeee hérna, nú tala ég ekki önd, sagði Rauðhetta. Ert þú ekki eitthvað að ruglast? Þetta er ekki þitt ævintýri. Braaa bra Braaaaaaa Bra Bra Brrrra! Öskraði Andrés Önd greinlega mjög pirraður.

 AAAhhh, ég hef ekki tíma fyrir þetta, sagði Rauðhetta. Hún greip í hnakkadrampið á Andrési Önd, sveiflaði honum í hringi þrjá og henti honum út úr ævintýrinu. Vííííííííííííííí bump! Heyrðist langt, langt í burtu, þegar Andrés Önd lenti í einhverju allt öðru ævintýri.

 

Alltaf eitthvað nýtt, sagði Rauðhetta og andvarpaði.

Nú ætti Úlfurinn að fara láta sjá sig, hugsaði Rauðhetta. En hann birtist venjulega á blaðsíðu tvö. En Úlfurinn var hvergji sjáanlegur. Svo Rauðhetta tók upp símann og hringdi í Úlfinn.

Úlfurinn var að fá sér hádegismat á Grænum kosti og svaraði því með fullan munn. Ummfff smjatt, phufff smjatt, hóst, hóst. Svaraði Úlfurinn. Já, þetta er Rauðhetta hérna, sagði Rauðhetta. Ertu ekki að koma eða? Ha, hvað, er klukkan orðinn hálf? Spurði Úlfurinn um leið og hann gleypti síðasta bitann af agúrkukökunni. Já, svaraði Rauðhetta, ég er að bíða eftir þér. Ja, hérna! Ég er á leiðinni sagði Úlfurinn og rauk af stað.

 

Á meðan Rauðhetta beið birtist Mjallhvít. Hæ, sagði Mjallhvítt. Halló, svaraði Rauðhetta. Hvað ert þú að gera hér? Ég er Mjallhvít... Já, ég veit það, svaraði Rauðhetta. En hvað ert þú að gera hér, þetta er ævintýrið um Rauðhettu og Úlfinn. Já, en ég er svo sæt, sagði Mjallhvítt. En þetta er ekki þitt ævintýri. En ég er svo sæt. Já, já. Jæja sagði Rauðhetta.

Hún greip í hnakkadrampið á Mjallhvíti, sveiflaði henni í hringi þrjá og henti henni út úr ævintýrinu.

En ég er svo sæææææææææt, plonk! Heyrðist þegar Mjallhvít sveif um loftin blá og skall niður í einhverju allt öðru ævintýri.

Loksins birtist Úlfurinn, móður og másandi. Mikið var að beljan bar í brækurnar hjá Ingimar, sagði Rauðhetta. Ha, Ingimar? sagði Úlfurinn og klóraði sér í kollinum. Ég er Úlfurinn, er það ekki?  Jú, svona komdu þér að verki Úlfur. Við erum að verða of

sein með þetta allt saman, sagði Rauðhetta og sló taktinn með tánum ótt og títt. Úlfurinn stressaðist allur upp og ætlaði aldrei að koma sér að efninu. Loksins náði hann samt að komast að því hvar Amma ætti heima og tefja Rauðhettu með því að benda henni á hvar mæti tína falleg blóm í vönd handa Ömmu.

 

Þar skall hurð nærri hælum, sagði Úlfurinn og hélt á stað til Ömmu. Að skammri stundu liðinni koma Úlfurinn að litlu húsi.

 

Úlfurinn bankaði. Já, heyrðist sagt veikri röddu á bak við dyrnar. Já, Amma? spurði Úlfurinn. Nei, þetta er ekki Amma, þetta eru Kiðlingarnir Sjö. Þú ert í vitlausu ævintýri. Þú átt ekki að vera hér fyrr en á þriðjudaginn, jörmuðu kiðlingarnir sjö að mestu einróma. OOOOOOhhhh, sagði Úlfurinn, alveg er þetta óþolandi. Úlfurinn hringdi í 118 og fékk heimilsfangið hjá Ömmu, dreif sig til hennar og gleypti hana í einum munnbita. Nammi, namm... Amma, muldraði Úlfurinn um leið og hann sofnaði klæddur í náttfötin hennar Ömmu.

 

Víkur þá sögunni aftur að Rauðhettu. Hún var búin að tína vænann vönd af njóla handa Ömmu. Því í öllu stressinu hafði Úlfurinn sent hana í ranga átt og Rauðhetta ekki fundið nein blóm. Jæja, þetta verður að duga hugsaði Rauðhetta og lagði af stað. Allt í einu svífur eitthvað hvítt og blátt fyrir framan Rauðhettu. Halló, halló hvert liggur leið? spurði Íþróttaálfurinn. Nei, ég trúi þessu ekki, sagði Rauðhetta. Fyrst var það Andréa Önd, svo Mjallhvít og nú þessi ofvirki skoppandi álfur. Rauðhetta dæsti, tók í hnakkadrambið á Íþróttaálfinum, sveiflaði honum í hringi þrjá og henti honum aftur í Garðabæinn. Borðaðu ávextiiiiiiiiiii, splash! heyrðist þegar Íþróttaálfurinn lenti í Latabæ. Hvar endar þetta eiginlega, hugsaði Rauðhetta og lagði af stað til Ömmu.

 

Rauðhetta bankaði á dyrnar og veik og rám rödd Úlfsins svaraði. Já, hvað? E, ég meina Jááá? Kallaði Úlfurinn og mundi nú eftir að breyta röddinni. Er þetta hún Rauðhetta mín? Komdu nú til Ömmu sín, og spurðu af hverju ég er með svona stór eyru og svoleiðis. Emm, ókei, sagði Rauðhetta og gekk inn. Ekki leyndi sér hver lá í rúminu. En Rauðhetta spurði engu að síður Úlfinn, hvernig stæði á því að hann væri með svona stór eyru. Því hana hafði í reynd alltaf langað að vita hvers vegna úlfar hafa jú, svo stór eyru. Það er svo ég geti heyrt betur í þér, elskan mín, svaraði Úlfurinn. En af hverju ertu með svona stór augu, spurði þá Rauðhetta. Úlfurinn sleikti út um og svarði, svo ég geti séð þig betur. Jáhá, en hvers vegna ertu með svona stórann munn, spurði Rauðhetta. Það er svo ég geti ÉTIÐ ÞIG! gólaði Úlfurinn og gleypti Rauðhettu í einum munnbita.

 

Úlfurinn var svo saddur eftir að hafa gleypt bæði Rauðhettu og Ömmu að hann steinsofnaði í rúminu hennar Ömmu.

 

Veiðimaðurinn var á veiðum í skóginum en það er nú einu sinni það sem hann gerði best. Veiðimaðurinn var vanur að líta inn til Ömmu þegar hann átti leið fram hjá. En nú kom enginn til dyra þegar hann bankaði. Humm, en óvenjulegt muldraði Veiðimaðurinn í bringu sér. Veiðimaðurinn gekk inn um ólæstar dyrnar og sá Úlfinn liggjandi í rúminu hennar Ömmu með bumbuna út í loftið. Hvað er að gerast? kallaði Veiðimaðurinn og stökk til og klippti gat á magann á Úlfinum. Veiðimaðurinn setti upp veiðihanskana sína áður en hann dró Ömmu og Rauðhettu upp úr maganum á Úlfinum. Úff, sagði Amma, dúdda mía, hvað það var vond lykt þarna inni. Það gerir tófú buffið sagði Rauðhetta um leið og hún skreið út úr maganum.

 

Veiðimaðurinn vildi af gömlum vana fylla magann á Úlfinum af steinum. En treysti sér svo ekki í það þegar hann fékk tak í bakið við að beygja sig eftir grjótinu. Svo Amma náði í saumaboxið sitt og saumaði fyrir gatið á maganum á Úlfinum. Rauðhetta, af sinni alkunnu snilli, tók í hnakkadrambið á honum, sveiflaði honum í hringi þrjá og henti Úlfinum út úr ævintýrinu.

 

Rauðhetta og Amma þökkuðu Veiðimanninum björgunina, og buðu honum kaffi. Þá var nú glatt á hjalla og þetta ævintýri allt hafði bara gert Ömmu gott og var hún öll hin hressasta. Rauðhetta fylgdi Veiðimanninu svo heim eftir að þau höfðu horft á Kastljósið með Ömmu, því Veiðimaðurinn var svo myrkfælin.

 

Mamma tók vel á móti Rauðhettu þegar hún kom heim. Rauðhetta var ekkert að íþyngja Mömmu með sögunni um Úlfinn. Enda Mamma búin að heyra Ævintýrið um Rauðhettu og Úlfinn margoft.

 

Köttur út í mýri,

setti upp á sig stýri,

úti er ævintýri.