Fjör á heimavist

Þetta er herbergið mitt gamla í london, rúmið mitt er nær, Justinn átti rúmið við enda vegginn. Kósí ekki satt?

Þetta er rúmið mitt.

 

 

 

 

 

                 Útsýnið úr rúminu mínu,rúmið hans Johns.                            Rúmið hans Adams.    

 

 

 

                      

Þarna bjó ég í þrjá mánuði í sátt og samlyndi við þrjá tvítuga bandríkjamenn.

Geri aðrir betur.                            

Úff

Jóla hvað? Jú, jólamagafylli, magafyllerí. Je dúdda mína, það er aldeilis sem maður er búin að éta maður minn lifandi. En annars hafa jólin bara verið ljúf. Messan var stutt að vanda, rétt tæpur klukkutími. Svo líður líka tíminn hraðar ef maður syngur með. Svo erum við látin standa upp, taka við blessun, syngja sálma eða hlusta á jólaguðspjallið. Allt til að stytta okkur stundir. Að vísu fengu Hulda systir mömmu og Magnús maðurinn hennar einu sinni að fara fyrr. En þá hafði Óttar Steinn frændi gert svo duglega í bleiuna að öll kirkjan angaði og prestinum varð á í messunni um stund. Annars finnst mér gaman að fara í jólamessuna. Maður getur fylgst með fólkinu sem alltaf mætir, og lesið í fjölskyldulíf bæjarins. Börnin stækka yfir foreldra sína, svo koma barnabörnin. Strákarnir skipta um kærustur og konurnar um eiginmenn.

 Ég fékk stafræna myndavél frá fólkinu mínu alveg frábæra vél alveg hreint. Þannig nú get ég farið að krydda frásagnirnar frá london með myndum.

Annars er lítið að frétta, bara setið og melt eða legið fyrir framan sjónvarpið. Dagskrástjórar þessa lands fá þó ekki hrós frá mér. En við vod-uðum Hringadrottinssögu og gátum þannig eytt góðum þremur tímum, með góðri samvisku. Á morgun ætla ég að kíkja á Frú Öddu vinkonu mína. En hún er uppspretta margra sagna sem ekki verða sagðar hér.

Þangað til næst,

Unnar Geir